De reden van een mantelzorgchalet

6 mei 2019

Pensioen

Toen ik op mijn 66e met pensioen ging, had ik zeeën van tijd voor mezelf. Heerlijk was dat. Ik ging altijd op tijd naar bed om er ’s ochtends vroeg bij te zijn. Meestal ging ik er rond de klok van 6 uit. Na een stevig ontbijt trok ik er dan op uit. Met mijn fotocamera in de aanslag bezocht ik de rustige gebieden en mooie bossen in de buurt . Wandelend tussen de lange natte grassprieten door en mijn ogen gevuld met nevel, knipte ik de één na de andere foto. Wat een prachtige tijd was dit. Genieten van mijn pensioengerechtigde leeftijd en geen zorgen om mijn leeftijd, de manier van wonen of een mantelzorgchalet.

Dit heerlijke en rustgevende leven veranderde toen ik op de leeftijd van 74 te maken kreeg met het uitvallen van één van mijn nieren. Deze gebeurtenis liet een flinke impact op mijn leven na. Voor het eerst was ik enigszins beperkt.  Om in aanmerking te komen voor een niertransplantatie moest ik wachten. Er waren namelijk lange wachtrijen hiervoor. Enfin, toen deze gebeurtenis plaatsvond moest ik opeens drie keer per week naar het ziekenhuis voor een nierdialyse die soms wel 4 uur duurde. Vaak had ik geen puf voor deze dialyses en moest ik me brengen door mijn kinderen. Dit was overigens wel enorm wennen; je kinderen opzadelen met jouw problemen. Ook bij thuiskomst was ik gewoonweg uitgeput. Het vroeg opstaan en mooie foto’s knippen zat er niet meer in.

Benieuwd naar meer verhalen?

Klant aan het woord

Mantelzorgchalet

Na meer dan een half jaar week in week uit op en neer te zijn geweest, kwam mijn dochter opeens met een mantelzorgchalet. Nou dit leek me eerst niks. Ik had snel op het internet gekeken wat ik me erbij voor moest stellen, maar ik zag soort kleine keet waar ik dan in moest wonen. Bovendien konden mijn spullen daar niet eens in. Nee; een mantelzorgchalet was niks voor mij.

Maar na een maand kwamen beide dochters op een dag weer bij me en ze benoemden het weer. Nu gaven ze beide aan dat ze het als kinderen best belastend vonden om altijd op en neer te rijden. Ook gaf ze aan dat het zelfs mogelijk was om de nierdialyse thuis, in een mantelzorgwoning te doen. Dit bespaart hen reistijd en energie. Ook kunnen ze dan zelf een oogje in het zeil houden. Maar het leek me nog steeds niet alles; mijn eigen huis verkopen en dan in een klein hokje oud te worden.

Toen ik op een gegeven moment wat slechter ter been werd, kon het niet meer langer. Ik woonde alleen en afgelegen in een groot huis.  De gedachte dat ik ooit een keer ter val kom en daar dan geruime tijd hulpeloos alleen lig, beangstigde me. Na overleg met mijn dochters beloofde ik hen om in een mantelzorgchalette gaan wonen. Mijn ene dochter zou dan in mijn huis komen te wonen, zodat ik wel kon blijven wonen in mijn eigen vertrouwde omgeving. Bovendien was het huis al generaties lang een familie bezit, dus mijn dochter vond het een eer om erin te mogen wonen. Dit verliep overigens in goede harmony met mijn andere dochter.

Na op meerdere plekken gekeken te hebben, kwamen we uiteindelijk bij Duntep uit. Zij haalden de gedachte van een ‘keet’ meteen weg. Sterker nog, ik wilde de woning minder ruim dan vooraf gedacht. Gelukkig kon dit allemaal. De adviseur van Duntep dacht goed mee en dat resulteerde in de woning die wij wensten. Na enkele kleine aanpassingen zijn we tot de aanschaf van een mantelzorgwoning overgegaan, waarin ik de nierdialyse ook thuis kon uitvoeren.

Momenteel woon ik er ruim een jaar in en eerlijk waar, wat een uitkomst! Ik ben nooit meer helemaal alleen en ik heb zelfs meer put dan voorheen. Zo ga ik zelfs nog wel eens met mijn kleinkinderen de natuurrijke bossen in.  Ik mag wel stellen dat de mantelzorgchalet van Duntep er voor heeft gezorgd dat ik weer plezier in het leven heb. Eerlijk waar, wat ben ik dankbaar dat ik zo, in de nabijheid van mijn familie mijn oude dagen mag slijten.

Belangstelling voor meer informatie over mantelzorgwoningen?

Informatie over mantelzorgwoningen